Η… εξομολόγηση του Μάικ Πάουελ

Την δική του… ομολογία πάνω σε προσωπικές ερωτήσεις που του τέθηκαν κατέθεσε στην ιστοσελίδα της IAAF ο Μάικ Πάουελ, ο Αμερικανός κάτοχος του παγκοσμίου ρεκόρ στο μήκος με 8,95 μέτρα και δύο φορές παγκόσμιος πρωταθλητής.

Αναλυτικά:

Η μεγαλύτερη επιτυχία μου στο στίβο: «Γι’ αυτό που είμαι πολύ υπερήφανος ήταν το 1991 στο παγκόσμιο του Τόκιο, όταν ο Καρλ Λιούις στην 4η προσπάθεια έκανε με θετικό άνεμο (σ.σ. 2,9 μ/δ) 8.91μ και μέσα μου ήμουν σίγουρος ότι θα τον ξεπεράσω. Δεν φοβήθηκα και είπα μέσα μου ότι θα νικήσω. Είμαι υπερήφανος που τα κατάφερα (έκανε στο 5ο άλμα 8.95μ)».

Η μεγαλύτερη απογοήτευση: «Οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Βαρκελώνης το 1992. Το ήθελα το χρυσό μετάλλιο. Ήμουν σε εξαιρετική κατάσταση. Έκανα την καλύτερη προθέρμανση της ζωής μου και σκεφτόμουν ότι μπορώ να κάνω παγκόσμιο ρεκόρ. Όμως υπήρξε καθυστέρηση 45 λεπτών μεταξύ προθέρμανσης και έναρξης του αγώνα και το σώμα μου «κοιμήθηκε». Ξεκίνησα με 7.95μ, συνέχισα με 8.22μ και 8.33μ, έκανα άκυρη την 4η προσπάθεια και αμέσως μετά 8.53μ και 8.64μ. Ανέβαινα σταθερά, αλλά ο Λιούις είχε ήδη κάνει 8.67μ. Αν είχα ένα ακόμη άλμα, θα κέρδιζα. Είμαι σίγουρος γι’ αυτό. Δεν είχα, όμως, κι έτσι την ημέρα εκείνη πήρα ένα μεγάλο μάθημα για την καλύτερη προετοιμασία στην προθέρμανση».

Ο καλύτερος φίλος μου στο στίβο: «Ο Γουίλι Μπανκς (ο παλιός κάτοχος του παγκοσμίου ρεκόρ στο τριπλούν). Αυτός μου έδωσε το κίνητρο να κάνω αθλητισμό. Πρώτη φορά τον είδα στην τηλεόραση, όταν ήμουν 12 ετών. Ήταν νέος και κατέρριψε το εθνικό ρεκόρ των ΗΠΑ. Από τη στιγμή εκείνη ήθελα να του μοιάσω και να μετάσχω σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Λίγα χρόνια αργότερα προπονούμασταν μαζί και γίναμε καλοί φίλοι. Ο Γουίλι μου έμαθε πολλά πράγματα και μου έδειξε, επίσης, την αφοσίωση που χρειάζεται για να γίνει κάποιος κάτοχος του παγκόσμιου ρεκόρ».

Ο μεγαλύτερος αντίπαλός μου: «Σαφώς προς το τέλος της καριέρας μου αυτός ήταν ο Καρλ Λιούις. Πριν απ’ αυτόν, όμως, ήταν ο Λάρι Μάιρικς, ο δύο φορές παγκόσμιος πρωταθλητής κλειστού στίβου και «χάλκινος» Ολυμπιονίκης του 1988».

Η μεγαλύτερη απόλαυσή μου: «Μεγάλη μου αδυναμία είναι τα πατατάκια τσιπς. Τα αγαπώ τόσο πολύ. Για μένα, το αλάτι είναι σαν τη ζάχαρη. Αγαπώ τα τρόφιμα, αλλά πήρα ένα μάθημα όταν πήγα 112 κιλά. Τώρα είμαι κάτω από τα 82 κιλά. Είναι όλα σχετικά, αφού απαιτείται καλή πειθαρχία και καλές επιλογές».

Ο καλύτερος αθλητής που έχω δει ποτέ: «Η Τζάκι Τζόινερ Κέρσι, επειδή ήταν τόσο καλή σε τόσα πολλά πράγματα. Ήταν μια κορυφαία παίκτρια του μπάσκετ στο UCLA. Η ίδια εξακολουθεί να είναι κάτοχος του παγκοσμίου ρεκόρ στο έπταθλο και νούμερο δύο όλων των εποχών στο άλμα εις μήκος. Ήταν μια παγκόσμιας κλάσης σπρίντερ στα 200μ, άλτρια και αθλήτρια στα υψηλά εμπόδια (100μ εμπ.) και αυτή είναι, επίσης, το πιο ωραίο άτομο που συνάντησα ποτέ. Έμαθα τόσα πολλά από αυτή!».

Αγαπημένο μου στάδιο: «Λατρεύω το Μοντέστο στην Καλιφόρνια. Είναι πάντα τόσο ζεστό με ευνοϊκό άνεμο και ο διάδρομος με το σκάμμα μπροστά στις κερκίδες. Εκεί έκανα άλμα στα 8.90μ. Μου άρεσε να αγωνίζομαι εκεί κάθε χρόνο, αισθανόμουν σαν να βρίσκομαι σπίτι μου».

Το μεγαλύτερο επίτευγμά μου εκτός στίβου: «Το γεγονός ότι απέκτησα τρεις θυγατέρες, σήμερα ηλικίας 20, 11 και 10 ετών. Αυτές είναι οι χαρές της ζωής μου και το καλύτερο πράγμα που μου συνέβη ποτέ. Ακόμα και σήμερα, οι κόρες μου είναι ένα τεράστιο κίνητρο για μένα».

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ,ΑΠΕ-ΜΠΕ